21/9/12

Σκέψεις και προτάσεις για διέξοδο από την κρίση της φαρμακευτικής περίθαλψης


Συνάδελφοι

Μετά από 25 και πλέον χρόνια εργασίας στον τομέα του φαρμάκου, θεωρώ ότι έχω δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να καταθέσω την εμπειρία μου και την διαμορφωμένη μου άποψη για την φαρμακευτική περίθαλψη στη χώρα μας.

Η άποψη κατατίθεται για συζήτηση στη Nosfar, "Νοσοκομειακή Φαρμακευτική", που φιλοξενεί, αρκετά χρόνια τώρα, τις απόψεις των συναδέλφων και αποτελεί το χρησιμότερο ίσως εργαλείο για την ενημέρωση μας, σε ότι έχει σχέση με την εργασία του νοσοκομειακού φαρμακοποιού μαζί με την ιστοσελίδα της ΠΕΦΝΙ.

Να ξεκινήσω με τα των νοσοκομειακών φαρμακοποιών.

Από παλιά μια πηγή έντονης δυστυχίας για μένα υπήρξε η επιστροφή από συνέδρια νοσοκομειακής Φαρμακευτικής ιδίως του εξωτερικού, επειδή έχω την διαστροφή να παρακολουθώ και να συγκρίνω το τι κάνουν οι Ευρωπαίοι (και όχι μόνον) συνάδελφοι, και τι εγώ καλούμαι να πράξω με την επιστροφή μου και όχι επειδή δεν μου αρέσουν τα ταξίδια ή πάθαινα Jet lag.

Να καταθέσω όμως μερικές προτάσεις, που πιστεύω ότι αποτελούν έναυσμα για συζήτηση που θα μας οδηγήσει σε κάποια τελική πρόταση για διεκδίκηση της στις δύσκολες μέρες που ήρθαν. 
  1. Ξεκαθάρισμα του αντικειμένου της νοσοκομειακής φαρμακευτικής και στη χώρα μας με νέο νομοσχέδιο. Το 1992 είναι μακρινό παρελθόν. Να το πω αλλοιώς: Η διαχείριση χαρτοβάμβακος και πάνας βρακάκι δεν είναι επιστημονική ενασχόληση
  2. Ξεκαθάρισμα του τρόπου στελέχωσης, της αξιολόγησης, της εξέλιξης μισθολογικής και βαθμολογικής, των πρόσθετων αμοιβών, των υπερωριών και εφημεριών των νοσοκομειακών φαρμακοποιών. 
  3. Καθιέρωση της νοσοκομειακής φαρμακευτικής ως υποειδικότητας και διαφοροποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης από ένα σημείο και μετά η ως μεταπτυχιακής εξειδίκευσης όπως η κλινική φαρμακευτική. 
  4. Ποιοτική αναβάθμιση, με ορισμό αναλογίας νοσοκομειακών φαρμακοποιών και βοηθών ανάλογα με τις κλίνες των νοσοκομείων 
  5. Συνεχής επιμόρφωση των συναδέλφων, με υποχρεωτικές ημερίδες διημερίδες και συνέδρια ώστε να μπορούν να ανταπεξέρχονται στο δυναμικά μεταβαλλόμενο νέο περιβάλλον. 
  6. Αξιοποίηση της πρόσφατης εμπειρίας μας, από τις διαγωνιστικές διαδικασίες, και απαίτηση να επωφεληθούμε ένα μέρος από το οικονομικό όφελος που προέκυψε από αυτές. 
  7. Συμμετοχή των φαρμακοποιών σε όλες τις θεσμοθετημένες δομές που έχουν σχέση με το φάρμακο σε μικρο και μακρο επίπεδο. 
  8. Παύση των παντός είδους διακρίσεων μεταξύ ιατρών και λοιπών(ή λειψών) επιστημόνων που δραστηριοποιούνται στο νοσοκομείο
Στον απόηχο των κινητοποιήσεων των ιδιωτών συναδέλφων και μετά τον ορυμαγδό των εκατέρωθεν ανακοινώσεων και αντεγκλήσεων για την φαρμακευτική περίθαλψη στη χώρα μας, θεωρώ ότι όλοι, ψύχραιμα πρέπει να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και κάπου να καταλήξουμε για τη λύση του επίμαχου ζητήματος.

Να ξεκινήσουμε από κάποιες κοινές, πιστεύω, παραδοχές
  1. Το σημερινό σύστημα εξάντλησε την χρησιμότητα του και δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς μεταρρύθμιση
  2. Υπάρχει ένα συνεχώς αυξανόμενο πλήθος νεαρών συναδέλφων καθώς ο φαρμακοποιός παραμένει (ακόμα) ένα ελκυστικό επάγγελμα ιδίως στις τάξεις των παλαιότερων συναδέλφων που οι περισσότεροι έστρεψαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν φαρμακευτική για ευνόητους λόγους 
  3. Η προστασία του φαρμακευτικού επαγγέλματος , είτε με την μορφή του εγγυημένου ποσοστού κέρδους , είτε με την αποκλειστική διάθεση κατηγοριών, φαρμακευτικών και παραφαρμακευτικών προϊόντων είναι υπό αμφισβήτηση η κατάργηση
  4. Η πλήρης απελευθέρωση του επαγγέλματος είναι προ των πυλών και όποιος αντέξει. 
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων, των μεγάλων αλυσίδων, της καθετοποίησης η λύση στο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι παρά η επικέντρωση στο επιστημονικό κομμάτι του φαρμακευτικού επαγγέλματος.

Πως μπορεί να γίνει αυτό: 
  • Με την ένταξη όλων σε ένα ενιαίο φορέα (εθνικό σύστημα φαρμακευτικής Περίθαλψης ίσως) 
  • Ενασχόληση με το φάρμακο και μόνο 
  • Περιορισμός του αριθμού των φαρμακείων με βάση πληθυσμιακά και χωροταξικά κριτήρια 
  • Κατάργηση των εφημεριών και 24ωρη λειτουργία όλων των φαρμακείων (3 βάρδιες) 
  • Ενιαίο κέντρο και διαδικασίες προμηθειών για όλα τα φαρμακεία (νοσοκομειακά και κοινότητας) με βάση διαγωνιστικές – διαπραγματευτικές διαδικασίες 
  • Συνταγογράφηση με βάση την δραστική ουσία 
  • Ενιαίο πακέτο παροχών φαρμακευτικής περίθαλψης για όλο τον πληθυσμό 
Τι εξασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο:
  • Μια μισθωτή εργασία, οι απολαβές της οποίας δεν έχουν μεν καμία σχέση με τα οφέλη που αντλούσαν από τις επιχειρήσεις του
  • Εξασφάλιση απασχόλησης για τους ίδιους και τους νεαρούς συναδέλφους ο αριθμός των οποίων αυξάνεται λογαριθμικά
  • Εξορθολογισμός της φαρμακευτικής αγοράς (βίαιος είναι αλήθεια) και συνέπεια αυτού αντίστοιχο όφελος νοσοκομείων ασφαλιστικών ταμείων και εθνικής οικονομίας
  • Εξασφάλιση ενός ελάχιστου πακέτου παροχής υπηρεσιών υγείας για όλο τον πληθυσμό
  • Διατήρηση ενός υποτυπώδους, έστω, κοινωνικού κράτους 
Στην περίπτωση που δεν συμβούν τα παραπάνω (η πρόταση είναι το Σουηδικό σύστημα του 1995) να κάνω μια πρόβλεψη για το τι θα επακολουθήσει:
  • Απελευθέρωση της αγοράς των OTC, των φαρμακευτικών καλλυντικών, των βρεφικών γαλάτων κλπ (εξαγγέλθηκε ήδη από τα υπουργικά χείλη) 
  • Μείωση των περιθωρίων κέρδους στα φάρμακα 
  • Πλήρης απελευθέρωση του αριθμού των φαρμακείων χωρίς κανένα περιορισμό
  • Επικράτηση συνθηκών αγοράς (ζούγκλας) στο χώρο 
Να προβλέψω πόσοι από τους συναδέλφους θα αντέξουν σε τέτοιες συνθήκες?

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον από ένα απαξιωμένο και εξαθλιωμένο επιστημονικό προλεταριάτο θα αντληθούν τα άτομα που θα στελεχώσουν με μισθούς πείνας τις όποιες δομές προκύψουν στο νέο περιβάλλον που θα έχει διαμορφωθεί

Για όσους επιμένουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό και στην αγορά να επιτρέπεται το άνοιγμα φαρμακείων όπου θα απευθύνεται το 3-5% των Ελλήνων που μπορούν να πληρώσουν την διαφορά της ασφαλιστικής τιμής που θα προκύπτει από τις διαπραγματεύσεις των ταμείων και των εταιριών και των λιανικών τιμών που αυτοί θα πωλούν.

Αν έχουν κάποιο τρόπο με τον οποίο θα μπορούν να πετύχουν καλύτερες τιμές στα OTC στα καλλυντικά κλπ προίόντα από κάποιες αλυσίδες Σούπερ Μαρκετ θα μπορούν να συμπληρώνουν ένα επιπλέον επιχειρηματικό κέρδος.

Πολύ φοβούμαι ότι είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής τόσο οι νοσοκομειακοί όσο και οι φαρμακοποιοί της κοινότητας και η μόνη μας διέξοδος είναι η διεκδίκηση και κατοχύρωση του επιστημονικού μας ρόλου.

Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Κώστας Σπυριδάκης


Πηγή 

Κείμενο με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο από: Κώστας Σπυριδάκης, Δ/ντής Φαρμακευτικού τμήματος "ΒΕΝΙΖΕΛΕΙΟ" Νοσοκομείο Ηρακλείου